1. Een Arcadisch landschap
2. Binnenplaats van de parlementsgebouwen in Londen

• Opperrechter, komische tenor
• Lord Mountararat, bariton
• Lord Tolloller, tenor
• Strephon, bariton
• Soldaat Willis, bas/bariton
• Feeënkoningin, alt
• Iolanthe, sopraan
• Phyllis, sopraan

In het oeuvre van Gilbert & Sullivan neemt Iolanthe een bijzondere plaats in, door de hoge mate van verfijning die de componist heeft bereikt; de muziek heeft enerzijds de Mendelssohniaanse lichtheid en betovering die bij een feeërie past, anderzijds de pomp-and-circumstance die men verwacht bij een parodie op het Engelse Hogerhuis. Ook tekstschrijver Gilbert is zeer op dreef in deze merkwaardige combinatie van politieke satire en absurde premissen.

Strephon is de zoon van de Opperrechter en de fee Iolanthe. Hij is verliefd op de herderin Phyllis die onder voogdij van het Hooggerechtshof staat. Door zijn afkomst is Strephon -half mens, half fee, hetgeen tot vele complicaties leidt. Verder zijn op Phyllis nog drie heren verliefd: twee leden van het Hogerhuis (Lord Tolloller en Lord Mountararat) en de Opperrechter zelf. Er volgen de dolste verwikkelingen. De feeënkoningin betovert de leden van het Hogerhuis en wordt zelf verliefd op een soldaat. Phyllis betrapt Strephon op een rendez-vous met een jongedame. Als hij uitlegt dat het zijn moeder is, verklaart zij hem voor leugenaar, want zo jong kan zijn moeder niet zijn; zij weet niet dat feeën nooit ouder worden. Maar aan het slot, na allerlei juridische spitsvondigheden, komt alles goed: alle Hogerhuisleden veranderen in feeën en iedereen trouwt met iedereen.

Het stuk is een en al absurditeit en satire. Men behoeft niet terug te schrikken voor een koor van dames (van verschillende leeftijden) die feeën moeten voorstellen. Lange en korte feeën, magere en gevulde, het draagt alleen maar bij aan de humor van deze hilarische operette, waarin tekstschrijver en componist zeer op dreef zijn.